dutch marginal

2c is het tweede boek van mirjam mous dat ik gelezen heb en het beviel mij beter dan password. lekker realistisch en toch spannend. het boek is vast ook heel herkenbaar voor middelbare scholieren, de pikorde in de klas, de autistische leerling, de stoere jongen met de grote mond, het lieve meisje, het kattige meisje, wie had ze vroeger niet zelf in de klas. verrassend aan het boek is ook de ontknoping, tenminste, dat is mijn mening. de actuele onderwerpen, zoals scheiding, verwaarlozing, pesten en racisme spreken aan. het leest lekker snel, een boek om even in het weekend van te genieten. recensie op leesendroom.nl 2c op goodreads.nl

verrassende titel voor een boek over een jongen, raaf, die blind wordt. ineens zijn alle woorden die op het zicht duiden, dus ook blik, pijnlijk. totdat hij op het eiland texel waar hij woont, een groep leerlingen van een blindenschool ontmoet. verbaasd hoort hij hoe ze grappen maken over hun handicap en hij ziet hoe ze gewone jongens zijn. dit opent de ogen van raaf figuurlijk terwijl ze steeds slechter worden, want hij zwelgt in boosheid, zelfmedelijden en ontkenning. dijkzeul maakt op een mooie wijze de ontwikkeling duidelijk die zich in raafs hoofd afspeelt, een ontwikkeling naar acceptatie van zijn handicap en naar het zien van alle mogelijkheden die nog open zijn voor hem. dat is een belangrijke levenswijsheid die dijkzeul daar beschrijft. allemaal moeten we bij tegenslagen ons best doen om mogelijkheden te zien in plaats van de beperkingen. leesplein over lieneke dijkzeul een recensie van bas maliepaard recensie op leesjerijk

grappig, bloedstollend en meeslepend, deze vrouwenthriller. je krijgt al lezend een kijkje in de ingewikkelde wereld van vriendinnen, het gekonkel en geïntrigeer, maar dat alles is gewikkeld in een dikke, warme laag van verdwijningen, bloedsporen, sneeuwstorm en spanning. zoek je een boek om eens even ongecompliceerd van te genieten, om weer even te beseffen in welk spanningsveld pubers zich bevinden, dan is dit een ideaal boek. als je dit gelezen hebt waardeer je je vriendinnen weer om de vriendinnen die het zijn, neem je je voor om elkaar meer te vertrouwen en om in elk geval te genieten van je veilige bestaan, want dat het heel wat erger kan is je snel duidelijk. het meest verrassende aan dit boek vind ik het perspectiefgebruik. dat heeft mel echt heel inventief in dit boek weten in te zetten voor extra spanning. vals op lezenvoordelijst.nl over mel wallis de vries op leesplein.nl een recensie op bookreview

de titel van kees van beijnums boek klinkt exotisch en poëtisch maar het verhaal is uit de wereld van alledag en vol desillusie en triestheid. niet dat dat niet poëtisch kan zijn, maar in dit geval absoluut niet. vandaag nog op de radio kwam het bericht dat één op de tien jongeren wel eens out is gegaan door drank en/of andere middelen, de wereld in dit boek is die van die ene jongere. niet alleen ging berry, de hoofdpersoon, out door drank en pillen, maar ook zijn hoofd ging uit. puberse tegendraadsheid en lamlendigheid zorgen voor een neerwaartse spiraal waarin de hoofdpersoon afdaalt naar de gevangenis. en volgens hem, is er geen spiraal meer omhoog als je eenmaal daar zit, ook niet als je weer vrij bent. natuurlijk is er meer aan de hand dan de puberse buien. vader is vroeg overleden en ging vreemd volgens zijn broer. berry zelf weigerde dat te zien of had de broer toch ongelijk, hoe dan ook, met berry ging het niet goed. en berry zag al graag dingen die er niet waren (een eland in

being a marginal is a feeling that creeps up from my feet to my head these days. you probably know the feeling. you feel like you come from another planet or another age, you feel like totally estranged from your environment and don't understand the world anymore. right now, it is the ideal time for this strangling feeling. the darkest days of the year. signs of marginality: having ideas that are usually not shared by many others not seeing any problems when others are worried and tired not understanding when someone wants you to do something but does not explicitly tells you so have uncommon and little material needs mend your clothes instead of buying new ones never throw away food take the train because driving the car for just one person is not environmental-friendly ... but after a few days, just by myself, with my own family, i forget the strangling feeling of being a nerd and a marginal and enjoy living the way i live. challenge is, to work without the feeling

het tweede boek dat ik van arjen lubach lees maakt indruk. magnus, groot, een koning in noorwegen en zweden, is een boek over leven, liefde en overleven. het laat ook zien hoe je soms de weg kwijtraakt in het leven en dan toch de draad weer op kunt pakken. wat magnus ook laat zien is hoe een kleine gebeurtenis een enorme impact op je leven heeft. epilepsie, chantage, angst, een reis, een ontmoeting, alles vormt je en geeft je richting. we denken zelf de richting te bepalen en de één doet dat ook meer dan de ander, maar iedereen komt wel gebeurtenissen tegen die niet te omzeilen zijn, waar je mee moet leven. de uitdaging is natuurlijk om je zegeningen te blijven tellen en vooral om zo positief mogelijk om te gaan met de nieuwe situatie. makkelijk gezegd. inspirerend in het boek is de reis en het ondernemen van iets nieuws op het moment dat de hoofdpersoon van het boek, merlijn, zich verslagen voelt door het leven. en geloof me, je denkt altijd dat het alleen jou overkomt en dat al die a

de ontdekking van de hemel van harry mulisch is een wonderbaarlijk boek. soms overdone, soms fascinerend, soms leerzaam, soms grappig en soms mysterieus. het boek wekt ergernis op om de overduidelijke arrogantie van de intelligentsia die van dit boek afstraalt, maar ook bewondering om de verwevenheid van vele thema's en het uiteindelijk spannende, meeslepende verhaal. het boek laat je achter met een gevoel van mogelijkheden en mysteries, kennis en uitvindingen die nog wachten op ons. eigenlijk eindigt het boek met de verdoemenis van de aarde door het hemelrijk uitgestoten nu de duivel de overmacht heeft, maar gevoelsmatig bleef ik positief achter. natuurlijk het milieu, de oorlogen, de verregaande technologie, trump, zorgen hebben we wel. maar we hebben ook boeken vol kennis en historie, mysterie en dromen. nee, die verdoemenis moet nog maar een paar duizend jaar wachten. want dat leert het boek ons ook. de jaren vliegen voorbij. trailer van de film door jeroen krabbé reviews op go

steeds meer weten we over onze hersenen en de verbindingen daarin. links zijn onze hersenen bezig met taal, rekenen en analyseren. rechts zijn ze bezig met beelden, kleuren, grote verbanden, creativiteit en dromen. waar we goed in zijn is een beetje genetisch bepaald maar wordt ook vooral bepaald door onze ervaring. het geheugen wordt daardoor getraind in capaciteit/bekwaamheid. een combinatie van die verschillende bekwaamheden van ons brein, dus beeld met geluid en tekst bijvoorbeeld, versterkt het onthouden. maar het allerbest werkt het om wat je leert uit te leggen aan anderen. leerstrategieën om woordjes te leren zijn bijvoorbeeld: herhalen verbeelden associëren verbinden: breng de leerstof met elkaar in verband door te zoeken naar overeenkomsten en verschillen verhaaltechniek: de leerstof in een verhaal gieten plaatsen: plaats ze in gedachten (bijvoorbeeld een boom met vertakkingen of een huis met verschillende kamers) of op papier (mindmap) horen: door ze hardop te zeggen zien: d

we hebben allemaal met vallen en opstaan, met eigen wil (meestal), leren lopen, want we zagen het om ons heen, we wilden ergens sneller komen, het leek ons wel stoer en we hadden alle tijd. maar dan gaan we naar school en moeten we leren. we moeten leren ook als we geen verband met de werkelijkheid zien (is het wordt of word, rouw of rauw?) we moeten leren maar zien dat anderen dat misschien wel beter en sneller doen en meer complimentjes krijgen we moeten leren maar zien dat anderen geliefder zijn door uiterlijk en daar hun voor jou ongrijpbare status vandaan halen. tja. we leren het leven snel kennen. essentieel voor toch een fijne schoolervaring is dan de responsieve houding van de leerkracht. dus leerkrachten, bekrachtig succeservaringen, stel hoge verwachtingen, blijf positief en geduldig. de leerkracht moet leerlingen een positief zelfbeeld meegeven. leerlingen moeten leren dat ze het wel kunnen als ze zich maar inzetten, als ze maar willen, zeg ik altijd. want wil je echt dan lu

de eeuwige zucht van de leerling, waarom grammatica. wat overdenkingen en theorie hierover. grammaticaonderwijs heeft als basisdoelstelling een termen- en begrippenapparaat aan leerlingen mee te geven zodat ze over taal en taalkunde kunnen praten en zodat ze inzicht hebben in taalstructuur, nodig om vreemde talen te leren. maar natuurlijk is het ook de bedoeling dat door grammaticaonderwijs de taal en het taalgebruik verbetert. ok. dat is heel saai. taalcanon over grammaticaonderwijs mmm. interessant en bruikbaar. goed idee: een aanbeveling van taalkundige jannemieke van de gein is om leerlingen zinnen te laten bouwen en ze daarbij de woordsoorten te leren. leuk idee. neem een filmpje van bonbon maken. laat ze aantekeningen maken en schrijf er vervolgens klassikaal, als voorbeeld, een verhaaltje over. bouw de zinnen op met steeds meer woordsoorten. het logische en stapsgewijze denken dat nodig is bij taalgebruik wordt zo met de paplepel ingegoten. een ander goed idee: taalkundige ton h

fascinerend boek van yvonne van keulen met veel levenswijsheden en een geweten in de vorm van de personage klaas. ze schrijft enorm beeldend. in de luisterversie van dit boek leest ze het zelf voor en het lijkt wel bijna een hoorspel. zo is het geschreven en ze doet de stemmetjes perfect na. kijk ook dit youtube filmpje waarop ze een verhaal van haarzelf als 13-jarige voorleest. dramatisch, humoristisch en vooral beeldend. het boek is een paar keer herzien uitgegeven, maar om zich met de actualiteit te kunnen meten is het niet nodig een herziene uitgave te lezen. de eerste uitgave is beeldend en tijdloos genoeg. jan rap op goodreads de uittrekselbank van de bieb over yvonne keuls en haar boeken boekverslagen op scholieren.com

de titel van dit boek van gerbrand bakker is zo poëtisch, perenbomen bloeien wit, en tegelijk zo dramatisch, precies zoals het boek zelf. voor het eerst las ik een boek van bakker. een beeldhouwer raadde mij aan iets van hem te lezen. zijn columns in de trouw kende ik al. dit boek is beter. ongelooflijk die zinnen die zoveel zeggen en tegelijk zo neutraal op papier staan. ik las het oorspronkelijke boek uit 1999, maar kwam er door verslagen te lezen achter, dat er nog een andere versie van dit boek moet zijn. in 2007 blijkt bakker het boek te hebben herzien en bewerkt. dus las ik ook die versie maar. ik moet zeggen dat de versie van 1999 mij meer trekt. het boek heeft veel open plekken die in de versie van 2007 zijn ingevuld. motieven zijn explicieter gemaakt en details zijn meer ingevuld. het grappige is, dat mijn interpretatie van de open plekken in de versie van 1999 blijken overeen te komen met de ingevulde plekken in de 2007 versie. dus of ze wel echt nodig waren? misschien voor d

bosboom-toussaint. tot mijn spijt wist ik niet dat dit de achternaam was van een nederlandse schrijfster in de traditie van de brönte-zussen, een voorgangster van louis couperus. heerlijk dat boek. natuurlijk is het ook anders dan de boeken van de bröntes maar hetzelfde gevoel wordt erdoor opgewekt. bosboom-toussaint heeft de boeken ongetwijfeld gekend. in het boek zelf wordt verwezen naar shakespeares 'taming of the shrew', waar het boek ook ongetwijfeld door geïnspireerd is. net als bij de couperusboeken, leer je veel over de tijd waarin het boek zich afspeelt, de tweede helft van de 19e eeuw. dit boek is geschreven in voornamelijk briefvorm en heeft een mannelijke ik-verteller in de vorm van jonker leopold. aan het begin van het boek zijn daarnaast nog wat korte scenes die een personaal verteller hebben. de verteller zijn dan beurtelings de vriend vanleopold, willem verheijst, en leopold zelf. het verhaal vertelt van een onafhankelijke vrouw die alle burgelijke conventies he

life takes turns, sometimes unforeseen, sometimes planned, sometimes both. challenge is to change with life and keep strong and happy. easy said though. so your life takes a big turn with kids, life is in a stormy unforeseen weather and both parents have to cope but above all have to keep up a relationship. do you take holidays together without kids, do you support each other if you differ in emotions and decisions, or do you flee away in living from day to day and maybe losing what was once yours. what is a relationship? 1. a connection, association, or involvement. 2. connection between persons by blood or marriage; kinship. 3. an emotional or other connection between people. 4. a romantic or sexual involvement. if you take the last choice in live, flee away in everyday life and let yourself flow with the stream, the second definition still keeps up, you are still related, married maybe. definition 1 is also partly still standing, you are connected, but involved? and then de

dat arjen lubach ook boeken schrijft, dat was een aangename verrassing voor mij. gelijk lezen dus. magnus wordt het meest genoemd, maar dat boek was even niet in de bieb, dus begon ik aan bastaardsuiker. een heerlijk boek, uitdagend door de wisselende perspectieven (briefvorm, ik-verteller heden, ik-verteller verleden, personale vertellers verleden), spannend ook door de verrassende wendingen, door het mondjesmaat geven van informatie en uiteindelijk dramatisch en herkenbaar. wat zijn sommige mensen toch manipulatief. het boek laat een hoofd vol energie en levenslust achter, dus denk niet dat een dramatische wending, een zwaar gevoel achterlaat, zoals veel boeken. bij mij niet tenminste. eigenlijk kun je het boek in zeker opzicht met joe speedboot vergelijken (dat boek luisterde ik net voor dit boek). ze laten de levensloop zien, de kleine gebeurtenissen, die cruciale keuzes, die het leven een onvermijdelijke wending geven en gaan over schrijven. beide boeken doordringen je van je eige

nu dan toch gelezen, of eigenlijk, geluisterd, door tommy wieringa zelf voorgelezen. een imponerend boek. om een gehandicapte puber en later man als hoofdpersoon te nemen, een man die bijna niets kan en waarmee je je niet gemakkelijk kunt vereenzelvigen, is gewaagd en geslaagd. des te meer hangt het boek van het verhaal af en het lukt wieringa om het verhaal veel kracht te geven. de beklemmende toon van het boek maakt dat je vaak een ongeluk voorvoelt, dat niet komt. een gevoel van onheil wordt perfect opgeroepen, terwijl het leven gewoon doorkabbelt voor de hoofdpersoon fransje. dit boek laat je nog eens goed naar het leven kijken. tel je zegeningen en maak er wat van, want als fransje al iets van het leven maakt, dan moet het ons toch zeker lukken. dit lijkt het boek te willen zeggen. schrijven speelt daarin een belangrijke rol. wie schrijft blijft zou als motto goed bij dit boek passen. dat is niet het motto van dit boek. het boek heeft een samoerai-motto en is ook daarop ingedeeld,

kees van kooten, de man van de taalvondsten. deze titel ook weer. zeven sloten, zes uitstapjes. het eerste deel rijmt op zijn naam, doet denken aan de uitdrukking 'in zeven sloten tegelijk lopen' en de hele titel lijkt op twaalf ambachten, dertien ongelukken. zo ook zijn sommige titels van de gedichten en verhalen juweeltjes: klaplaarzen, leeflezen, titeldeemoed. ik las wat minder goede kritieken op dit boek. het mogen dan geen wonderen zijn in de verhalen wereld, deze bundel deed mij zeker denken aan een moderne simon carmiggelt met zijn typeringen van de omgeving en het tragikomische, de weemoed en melancholie. en dat dan gecombineerd met wat lekker absurdisme dat we zo goed kennen van van kooten en de bie. een heerlijke bundel om eens te lezen en over te mijmeren. het laat je goed voelen dat we onszelf toch wel erg serieus nemen, net zo serieus als van kooten zichzelf voor deze bundel neemt, met zijn quasi-intellectuele foto op de kaft. heerlijk toch. naar het uittreksel van

entre les murs van françois bégaudeau is een dagboek van een leraar voordat het dagboek van een loser bestond. het boek is een verslag van dagen op een school in het 19e arrondissement van parijs. leraren hebben het niet gemakkelijk op deze school met een groot deel leerlingen zonder frans als moedertaal en zonder motivatie om te leren. als aankomend docent is dit een boek dat relativeert als je je klassenmanagement niet gelijk op orde krijgt. als ervaren docent die het even niet ziet zitten is het een troost dat je niet de enige bent die eens slecht slaapt na een dagje lesgeven. opvallend vind ik het feit dat françois dit boek uitbracht in 2006 en dat de feiten die hij beschrijft voor een 'moeilijke' school als in die parijse wijk, eigenlijk nu op elke school aanwezig zijn. de oorzaak? smartphones, internet, vrijheid, disciplinegebrek, luxemaatschappij en vast nog een heel rijtje. aan leraren de uitdaging om met de tijd mee te gaan en leerlingen nog steeds net zoveel bij te br

eline vere van louis couperus. wie heeft er niet van het boek gehoord. ik las het net voor de tweede keer, met een pauze van dertig jaar. toen ik puber was vond ik het een fantastisch boek en ik moet zeggen, dat vind ik nog steeds. het verschil is dat ik me toen vereenzelvigde met de gevoelige, sentimentele en zwaarmoedige eline, en nu geniet ik veel meer van de beschrijving van de tijd en de mensen. couperus is een meester in het schetsen van gemoedstoestanden en laat zijn personages soms genadeloos ten gronde gaan in een fatalistisch wereldbeeld. gelukkig laat hij dit boek eindigen met de gelukkige levens van de andere personages in elines wereld. zijn boek noodlot laat een zwaarder gevoel achter. eline vere op goodreads.com samenvatting op de uittrekselbank van de bieb eline vere op wikipedia verslagen op scholieren.com

alleen de titel al van orhan pamuks boek, het museum van de onschuld, is zo mooi, zo sereen van uitstraling. het dikke boek is ook sereen. het is een heel langdradig en gedetailleerd verhaal eigenlijk, maar het leest niet zo. dit boek boeit je tot op de laatste letter. het is intens, het is indrukwekkend eenvoudig, het is gewoonweg fantastisch. deze schrijfkunstenaar weet de lezer mee te slepen door het boek in een traag tempo, het tempo van een bezoeker aan een museum, waarin zo veel verhalen zijn bij alle tentoongestelde voorwerpen, dat de bezoeker weken doet over alles in het museum zien. deze meesterlijke traagheid en de fatale levensloop van de hoofdpersoon ergert lezers soms. en zeker, op bepaalde momenten zou je wel willen ingrijpen en het boek een andere wending willen geven, maar je leest door en realiseert je hoe meesterlijk deze schrijver je meeneemt op zijn manier. radiouitzending (engelstalig) over dit boek het museum van de onschuld op goodreads recensie in vrij nederland

toevallig vallen ze samen. ik luister naar eline vere van louis couperus en kreeg in een tentamen zaterdag een radiofragment en krantenartikel over léonie holtes. nu zullen velen wel eline vere kennen, maar léonie holtes? zij was een psycholoog die een boek schreef over de niet goed onderbouwde praktijk in een tbs-kliniek. voordat haar boek uitkwam pleegde ze zelfmoord omdat ze psychoses had. uiteindelijk werd haar boek toch, ondanks dreigende advocatenbrieven van de kliniek aan haar uitgever, toch uitgegeven. twee vrouwen die zelfmoord plegen omdat ze lijden aan het leven. beiden sliepen ze slecht op een gegeven moment en de vraag is hoe dat in de neergaande spiraal van hun leven paste. sliepen ze slecht door hun getob en werd hun getob fataal door gebrek aan slaap? we weten allemaal hoe ongezond te weinig slaap is. onze cellen regenereren niet en we worden ultiem somber. we zien donkere wolken waar toch werkelijk hooguit schapenwolkjes zijn. eline vere las ik lang geleden en het was

a few years ago i never thought i would ever be able to read about cruelties in literature en watch films or news about the horrible wars and illnesses, without getting depressed. but what a surprise. as i grow older and my kids do too, i relearn to appreciate literature, films and news again for what they are. a representation of our real world. this must have been due to my maternal instinct. as long as my kids needed protection from those subjects, i banned them as much as i could from my world too. now that they have to get to know more and more about the truth of the world and not of hogwarts or other fantasy worlds, i reopen. i must say, that is quite a relief for me. i felt restricted, not being able to handle the world to her full extent. but then again. i read a lot of youth literature i now no longer have time for.

the story of the writing of this book, van gogh's ear, by bernadette murphy is inspiring for all wannabe writers and mystery lovers. what a dream to chase a myth, the unravelling of a mystery, the making alive of history and art. it stimulates your fantasy. i have a suitcase full of such unravelled mysteries that i would like to research and explore in stories, but i never take the time. maybe in the future? however, bernadette did it and how. to her penguin book bbc two documentary

publieke werken van thomas rosenboom is een verademing na het beklemmende archibald strohalm. en toch loopt het met de twee hoofdpersonen in rosenbooms boek ook niet echt goed af. net als archibald gaan zij geheel of gedeeltelijk ten onder in isolatie en eigenwaan. ondertussen leren we heel wat over de geschiedenis van de turfstekers in drenthe, de bouw van het station en het victoria-hotel in amsterdam, de apotheek en over de volksverhuizingen aan het eind van de 19e eeuw naar amerika. goodreads over publieke werken wikipedia over dit boek dit boek op literatuurgeschiedenis.nl lezenvoordelijst over publieke werken verslagen op scholieren.com

hoe vaak horen we het tegenwoordig niet, waarom zouden we lezen, boeken zijn saai en sloom. toch kun je veel leren van boeken. the school of life maakte daar een filmpje over. literatuur = een tijdbespaarder want het simuleert de werkelijkheid. zo hoef je veel situaties niet zelf mee te maken, maar haal je je kennis en ervaringen uit boeken. literatuur maakt je aardiger omdat je er inlevingsvermogen van krijgt. literatuur en lezen zijn een medicijn voor eenzaamheid en vormen de kaarten tot onszelf literatuur bereidt je voor op mislukkingen (therapie). je leest over de levens van anderen die ook niet over rozen gaan. tja. ik denk dat ze gelijk hebben. ik moet gelijk denken aan 'the novel cure' van ella berthoud en susan elderkin. ik vind het een inventief boek en speelde ooit zelf met het idee zoiets voor kinderen te schrijven (maar verder dan een idee en wat aantekeningen kwam ik niet). ken je het boek niet? er is ook een website die je kan helpen: een literatuurapotheek . bet

women's bathing suit ca. 1888 photo by missouri history museum on flickr did you believe the news about burkinis being forbidden at french beaches? be happy that those women who choose to wear that, visit a beach. it is not long ago that women in europe used to wear things that resemble burkinis, accept for the headscarves. but even those resemble the swim caps to protect the hair. and what did i see last weekend at a beach in ouddorp (south holland, the netherlands). a lot of mothers and grandmothers enjoying the beach with their kids in bikini and swimming pants, but they themselves kept on their neat blue skirt and white shirt. they do that for their christian believe. should they be obliged to undress at the beach or keep away from it. no !! everyone should wear at a beach what feels right. be happy with the variation and just enjoy the sand, the sea, the wind, the playing kids. just imagine being banned from the beach because you can not proof you only wear clothes at th

archibald strohalm las ik toen ik 22 was en vond ik een prachtig boek. nu ik 46 ben, las ik het opnieuw en vond ik het niet veel. natuurlijk het boek staat vol inventieve passages, maar als roman stelt het me teleur. het lijkt een samenraapsel van hersenspinsels en een ideeëngolf, een inspiratiebron voor de filosofen, psychiaters en dichters onder ons. ik lees het gewoon over ruim twintig jaar nog eens. wie weet hoe ik er dan over denk. zo zie je maar dat je oordeel heel sterk van je referentiekader afhangt. in het uittreksel op de uittrekselbank van de bieb wordt het een experimentele roman genoemd en dat is het zeker. het is een gelaagd boek dat chaotisch leest. het belang dat strohalm in het boek hecht aan de weg van het lachen, tegenover de doemprediking van de poppenspeler, deed mij sterk denken aan umberto eco's de naam van de roos, waarin het geschrift over de lach (het tweede deel van de poetica van aristoteles) wordt gezocht, begeerd en gehaat in een abdij die geteisterd

edward van de vendel schreef een gemakkelijk leesbaar boek met deze dagen van de bluegrassliefde. het leest bijna als een liefdesroman, maar doordat het een echt jongerenboek is dat over homoliefde gaat is het absoluut meer dan dat. het geeft je een kijkje in de denkwereld van een jongen van achttien die zijn leven echt gaat ontdekken en zich er ten volle instort. bluegrassliefde op lezenvoordelijst.nl bluegrassliefde op goodreads.com website van edward van de vendel

in april van dit jaar kwam het bericht naar buiten dat het haags gemeentemuseum topwerken kwijtraakt omdat de eigenaar zijn bruiklenen terugtrekt. dit doet hij in het belang van het museum. het gaat om de verzamelaar bert kreuk die recent ook in de publiciteit kwam met zijn rechtszaak tegen de kunstenaar vo. het museum legde verklaringen af in de rechtszaak en wordt daarop aangekeken door kunstenaars. bovendien wordt het museum erop aangekeken dat ze een tentoonstelling van kreuks verzameling organiseerde, waarna de verzamelaar enkele werken, volgens sommigen, voor betere prijzen kon verkopen. nu het museum in deze twee zaken negatief bejegend wordt in de kunstwereld heeft kreuk besloten tot het terugtrekken van de bruiklenen. jammer voor de kunst en voor het publiek. het gaat om werken van bijvoorbeeld picasso, cézanne en mondriaan. bloeiende bomen van mondriaan. foto van ed jansen/flickr.com kunstenaars en musea hebben weldoeners nodig om te bloeien. door alle tijden heen is dat zo g

vervolg op mijn post van 3 mei. inmiddels verlieten tommy wieringa en jessica durlacher de bezige bij. voor tommy was het de druppel dat de bezige bij, die normaal gesproken zijn column in regionale dagbladen op haar facebookpagina overnam, deze oversloeg toen daarin kritiek op abu jahjah en de bezige bij werd geuit. lees daarover op tzum.info . dat was ook niet zo'n slimme actie van het bezige bijtje. misschien een beetje paniek? in elk geval zijn er ook nog nuchtere schrijvers zoals a.h.j. dautzenberg, al is hij geen bezige bij auteur. hij schreef een opinieartikel in nrc op 2/3 juli waarin de schrijvers die niet kunnen leven met een uitgeverij waar ook andere denkbeelden dan de hunne worden uitgegeven, opportunisten met verwend en decadent gedrag worden genoemd (lees ook op dautzenbergs website ). tja. ze willen verdraagzaamheid, maar gedragen zich niet zo. daar heeft dautzenberg gelijk in. je kunt hen in elk geval niet verwijten dat ze niet gaan voor hun idealen. emoties werken

i.m. ischa meijer, in memoriam, in margine, I'am, een veelzijdige titel voor een veelzijdig boek. het is niet zomaar een geschiedenis van een liefde, het is een levensfilosofie, een mijmering over de waarom van zoveel, van verslaving, van liefde, van verbondenheid, van rouw, jaloezie en meer. het is een roman, een verhaal van wat had kunnen zijn, wat misschien wel was of gewenst was, van leven en sterven, van liefde en dood. connie palmen verklaart zichzelf in vn reviews op goodreads het interview van ischa met connie op vpro (kies aflevering 5, op 36 minuten) uittreksel op de uittrekselbank voor biebleden verslagen op scholieren.com

caesarion is het eerste boek dat ik van tommy wieringa heb gelezen, of liever gezegd, geluisterd en ik vind het indrukwekkend. omdat de meesten joe speedboot beter vinden ben ik benieuwd naar dat boek ook. voor dit boek krijgt wieringa nogal wat kritiek over het 'bombastische' taalgebruik, over de vele metaforen en synoniemen, maar die maken het boek voor mij juist zo speciaal. het verhaal, over een moeder in de porno-industrie, over twee ouders die alleen met zichzelf bezig zijn, en vooral over een zoon die daaruit probeert op te rijzen, is mooi gevonden, maar niet speciaal mijn verhaal. de mooie zinnen, de structuur van het verhaal en de mooie woorden zijn echter de elementen van dit boek die precies passen bij het verhaal en het voor mij af maken. de combinatie van de erosieproblematiek aan de oostkust van engeland, gecombineerd met de erosie van het menselijk leven en de opgelegde erosie van het gebergte in panama zijn beeldend en aanvullend op elkaar en het verhaal. goodre

de bezige bij bracht in 2011 de gedichtenbundel ruisch van jules deelder uit. ik leende dit boek van de bieb voor mijn veertienjarige zoon om gedichten op school uit voor te dragen en besloot het zelf ook te lezen, want, wat een leuk en veelzijdig taalspel weet deelders in zijn gedichten te brengen. niet elk gedicht in de bundel vind ik zo grijpbaar en aansprekend, maar al met al is het een leuke bundel vol inspiratie. interpretatie van het eerste gedicht in ruisch: alfabetisch recensie op 8weekly.nl deelder op de uittrekselbank van de bieb repeteergedicht op laurens jz. coster blog het titelgedicht op een tinnitusforum interview met deelder op youtube opname van het gedicht beurskrach recensie door guus middag in nrc remcam, de ode aan remco campert

mirjam mous schreef met password een spannend jeugdboek dat echter, zeker in het begin, mij het gevoel gaf dat je het al eens gelezen hebt. het doet mij een beetje aan de alex rider-boeken van horowitz denken, en aan de complot 365-boeken van gabrielle lord. mous schreef dit boek in 2012, drie jaar na haar bestseller boy 7. het boek is allereerst heel spannend, maar combineert het met humoristische beschrijvingen over een vriendschap en een liefde voor science fiction films. leuk extraatje zijn de motto's uit science fiction films die elk deel van het verhaal (het verhaal bestaat uit zeven delen) begeleiden. naar haar eigen website password op goodreads.com verslag op scholieren.com

ik ben een behoorlijk nuchter persoon, gevoelig, maar nuchter. waarom hoort daar dan toch een belangstelling en gevoelens bij voor mooie ontwerpen, literatuur en kunst. ik vind geld niet belangrijk alleen nuttig tot op zekere hoogte, draag het liefst afgeragde spijkerbroeken, al vele malen versteld, maar waarom zijn mooie dingen dan wel belangrijk voor me. tijd voor onderzoek. waarom bestaat kunst op de school of art het filmpje van de school of art wijst op vijf belangrijke elementen van kunst. kunst geeft hoop in een tijd van mindere dingen als oorlog, lelijkheid, verdriet ... kunst leert ons dat pijn en verdriet voelen gewoon is. we worden niet gek, we voelen wat iedereen wel eens voelt, maar verborgen houdt, behalve in kunst en literatuur. kunst brengt balans in ons leven. het compenseert gevoelens waaraan het ons ontbreekt. kunst helpt ons waarderen wat goed en mooi is. het zet schijnwerpers op dingen die het waard zijn gezien te worden. (zelf leggen we ook mooie momenten vast op

iedereen weet nu natuurlijk dat deze post gaat over de heer van stand, olivier b. bommel, en tom poes, zijn kleine vriend, twee figuren die marten toonder in het leven riep met striptekeningen en teksten. deze strips verschenen oorspronkelijk in de krant. de drie verhalen in de bundel rook en zwavel op mijn pad zijn het lemland, de plamoen (of de gezichtenhandel), en het ontstoffen.  de steinz gids voor de wereldliteratuur noemt bommel wel een opvolger van don quichot, een naieve beer van stand die ten strijde trekt tegen misstanden. bommel heeft inderdaad iets weg van de held don quichot. het juiste willen doen, de overtuiging dat hij het juiste weet en tegelijk de onwetendheid en naieviteit zijn herkenbaar bij beiden. door de naieviteit en de onwetendheid kunnen de verhalen tergend zijn en tegelijk zijn het juweeltjes van rust in deze geprikkelde tijd. het ontstoffen uit 1961 komt erg modern over met het streven naar raw food en het loslaten van materie. het hoorde natuurlijk ook bij

de titel van het boek, kaas, zegt heel veel. natuurlijk dat het boek van willem elsschot over kaas gaat, maar ook dat het een kaal, simpel boek is. je kunt er ook een soort afschuw of juist lyrische blijdschap in lezen. een veelzijdige titel dus. dit boek laat ons ons eigen leven bekijken. zijn wij ook bezig met het optuigen zonder de diepte in te gaan en echt in actie te komen? het boek laat ook zien dat het gewone leven helemaal niet zo slecht is. het boek is verfilmd en verstript. elsschot staat bekend om zijn tragische maar ook komische verhalen en carmiggelt is daarin aan hem verwant. de teleurstelling over de saaie werkelijkheid waarin we uiteindelijk toch perfect blijken te passen, onze tragisch-komische pogingen om de werkelijkheid wat minder saai te doen lijken en onze liefde voor rust en regelmaat. elsschot weet het haarfijn met weinig middelen ons voor te spiegelen in zijn boeken. goodreads over kaas op lezenvoordelijst.nl op scholieren.com wikipedia over kaas interview met

anne provoost schreef met vallen een meeslepend puberverhaal over keuzes maken of juist niet, over groepen vormen, ergens bij horen, vrienden, of niet. ze kruipt overtuigend in het hoofd van de vijftienjarige lucas en beschrijft zijn geestelijke isolement, de gedachten die rondtollen en niet stilstaan. ze beschrijft ook hoe pubers moeite hebben met keuzes maken, niet omdat ze dat niet willen, maar omdat die gedachten maar blijven rondtollen. eveline crone verklaart dit in haar boeken over het puberbrein door te wijzen op de ontwikkeling van het brein, de groei, waarbij de balans soms totaal ontbreekt. met dit gegeven heeft provoost ook nog eens een meeslepend avontuur beschreven, zich afspelend in een frans stadje in een bergachtige streek, waar het drukkend warm is (hoe kan het ook anders) en waar het huis van de grootvader eenzelfde isolement uitstraalt als het hoofd van een puber. het boek begint waar het bijna eindigt om vervolgens de gebeurtenissen die daarvoor voorvielen weer te

een bed violen klinkt zo mooi. knielen op een bed violen is de titel van een boek van jan siebelink uit 2005 en hoe mooi de titel ook is, zo triest is het verhaal. een verhaal van een leven dat de afgrond in glijdt. of moet ik zeggen, dat de hemel in rijst? een man die zich als kind afzette tegen de serieuze gelovigheid van zijn vader, komt daar later zelf toch ook in terecht, onvermijdelijk, zich er niet tegen kunnen verzettend. het leven dat hij voor zichzelf had voorzien, een succesvolle kwekerij, is dan inmiddels op een slepende armoede en vergane glorie uitgelopen. maar het leven had hem ook zoveel moois gebracht, een fijne vrouw, twee zoons. maar het liefst had hij een dochter gehad, een verlangen dat zo sterk is dat hij prompt ook verliefd wordt op zijn aanstaande schoondochter. hoe tragisch kun je het leven maken. het boek leert mij dat je vooral je zegeningen moet tellen, dat je van de mooie momenten moet genieten, dat je niet maar door moet blijven werken naar een hoger plan

allemaal onzin (1947) en je blijft lachen  (1968) zijn twee boeken van carmiggelt waarin eerder verschenen korte verhalen zijn gebundeld. de verhalen verschenen veelal onder zijn pseudoniem kronkel in dagbladen zoals vrij nederland, het parool, de groene. in steinz gids voor de wereldliteratuur wordt carmiggelt als stilistische verwant gezien van willem elsschot die met kaas  een even tragikomische weergave van het dagelijks leven gaf. steinz ziet ook een voorloper van carmiggelt in nicolaas beets alias hildebrand, met zijn 'komisch-realistische prozaschetsen'. volgens steinz heeft hij ook een verwantschap met de schrijver van tragikomische dierenverhalen anton koolhaas en natuurlijk met 'de meester van de zelfspot en de desillusie' j.h.f. grönloh alias nescio. grote namen in een traditie van schrijvers van leesbare teksten over het dagelijks leven. veel van zijn verhalen las hij ook voor op televisie. daar zijn nu nog opnamen van op youtube te vinden. in 1983 maakte be

in nrcweekend van 16/17 april 2016 las ik met aandacht en verwondering het artikel over een vermeend nieuw portret van spinoza. misschien het enige dat tijdens zijn leven is geschilderd. maar nadat het portret op de tefaf aanwezig was met een prijskaartje van 1,75 miljoen euro, is het inmiddels in opspraak geraakt. er is onduidelijkheid over de datering en de toeschrijving van het schilderij en daarmee is er ook onduidelijkheid of het een live portret is of niet. experts geven ontwijkende antwoorden of onthouden zich van antwoorden zonder duidelijke reden. wat moeten we hiervan denken. een vervalsingsschandaal in aanloop, een concurrentiestrijd in de wereld van kunstexperts of desinteresse? dit verhaal krijgt vast nog een vervolg. intussen reageren verschillende mensen al naar aanleiding van het nrc-artikel of naar aanleiding van de lopende discussie. het spinoza-blog dat eerst blij was met de ontdekking, trok zijn enthousiasme begin april terug met deze blog:  kaddisj voor een "

de rel opgemerkt over abou jahjah bij de bezige bij? pro-israël schrijvers zijn er niet blij mee. want abou jahjah is pro-palestina. vrijheid van meningsuiting toch? de bezige bij vindt de schrijver blijkbaar binnen haar verzetsimago passen. valt wat voor te zeggen toch? maar anderen vinden het de vijand binnenhalen. inmiddels verschenen al hele uiteenlopende reacties op deze actie van de bezige bij. tzum, de literaire blog,  zette wat van deze reacties bij elkaar. micha wertheim schreef een genuanceerde reactie in de vrij nederland van 18 april. treffende zin is: "de terrorist van de één, is de verzetsstrijder van de ander." ilja pfeijffer schreef op 29 april wat hardere taal in zijn column in nrc next. hij vindt het "grootmoedig en genereus" van abou jahjah dat hij geen bezwaar heeft tegen een uitgever van een schrijver als leon de winter. tja, zo kun je het ook zien. 9 mei vergaderen de schrijvers van de bezige bij over deze kwestie. schrijver marcel möring, die

margriet de moor laat haar liefde voor opera, italië, liefde en het leven blijken in deze historische en liefdesroman. een passie domineert het leven van de hoofdpersoon carlotta, een passie voor de stem van de castraat gasparo, en voor de persoon zelf. gasparo op zijn beurt heeft een passie voor de zangkunst en voor zichzelf en zijn eigen virtuositeit. de virtuoos is een leerzaam boek met alle kennis over het napels van de 18e eeuw, over de opera-cultuur in die tijd, over de castraatzangers, over de liefdesmoraal, over de bedelaars en over de politiek en cultuurverschillen. met schilderachtige beelden brengt de moor de geschiedenis tot leven voor de lezer. voor wie niet geïnteresseerd is in operamuziek in de 18e eeuw worden er wel wat veel beschrijvingen met vaktermen gegeven. ik kan me voorstellen dat het wel de realiteit was in die tijd waarin de mogelijkheden om je in andere onderwerpen te verdiepen slechts beperkt was en mensen dus heel gespecialiseerd waren. uiteindelijk blijf je

milan hulsing maakte een stripversie van de aanslag en won er de prijs voor het beste stripalbum van 2015 mee. hij verbeeldt het beroemde boek van harry mulish in kleurrijke beelden die de emoties uit het boek treffend oproepen. hulsing volgt in zijn verstripping van het boek niet klakkeloos de roman. dit valt aan het begin van het boek gelijk op. hij begint niet met de aanslag maar met de opsluiting van anton in de cel en de ontmoeting met de onbekende vrouw, waaraan hij de rest van zijn leven blijft denken. op die manier krijgt die gebeurtenis gelijk veel nadruk, waar de nadruk van die gebeurtenis in de roman vooral later komt als anton aan de vrouw blijkt te blijven denken. ik vraag me af hoe de strip leest als je het boek niet kent. de tekeningen zijn heel beeldend en vol emotie door kleurgebruik, door schaduwen, sterk spelen met het 'camerastandpunt'. in de strip zie ik op veel plekken een interpretatie van het verhaal van mulish. een verhaal met alleen tekst levert natuur

happiness is most close when you read. after that you can best go gardening to be happy and finally, having sex cheers you up too. but i know books that can make me utterly sad. gardening can make you sad too, when you see the plants dying in autumn and winter or when it is raining too much. and sex? well to be honest you sleep well on it but as an ultimate remedy for a dip, no, not for me. my recipe to wipe out that dip is to start making something, to do something that has to be done, to go outside, or like last weekend, to bring my son at half past six to a rowing-course and watch the rowers do their best in the early morning hours. image from the hungry little girl blog at hungrylittlegirl.com and what to think of drinking something hot, like strong decaf or rooibos tea, taking a chocolate or a cacao bean and almond. or what to think of eating an egg, a banana or strawberries. they seem to be stimulating for your dopamine content. and dopamine helps us to feel peaceful and ha

in millemorti van nelleke noordervliet komen gelukkig niet zoveel doden voor. millemorti is de naam van een oude steengroeve in een zuidelijke punt van zwitserland, omgrensd door italië. notabelen uit het bergdorp vlakbij hebben het plan opgevat om daar een wintersportoord te maken zodat ook in de winter het dorpje kan profiteren van toerisme. zoals verwacht kan worden stelt dat dorpsbewoners tegenover elkaar die voor de natuur kiezen of die voor economische welvaart kiezen. het middelpunt van dit verhaal vormt een nederlandse kunsthistorica die zich in het dorpje terugtrekt voor een half jaar om onderzoek te doen. helaas zit het niet mee. haar boeken komen niet aan, het weer is slecht, ze breekt een been, een lawine brengt chaos en de liefde die ze vindt raakt ze ook weer kwijt. het boek begint als een streekroman op een mooie inspirerende locatie maar ontpopt zich als een levensfilosofische roman. het thema door het boek heen is het meedragen van het verleden. het verleden blijft het

dit boek van arthur japin heb ik in twee fasen gelezen. de eerste helft was een tijdje genoeg voor me. het onderwerp is erg gewelddadig en helaas nog steeds actueel, misschien dan niet zozeer in amerika als wel in afghanistan en syrië bijvoorbeeld. maar uiteindelijk heb ik toch verder gelezen en spijt heb ik er niet van. wat een imponerend boek over een zwaar mensenleven. ik moet zeggen dat ikzelf het onvoorstelbaar vond hoe je als kolonist zo volhardend kon zijn tegen de bewoners van het land. maar het waren andere tijden met andere denkbeelden. al die bizons ook die maar werden afgemaakt om de indianen te dwarsbomen. en dan te bedenken wat een problemen er nog steeds zijn in indianenreservaten. goodreads over de overgave scholieren.com over de overgave wikipedia over arthur japin japin op de dag van de literatuur 2015 uittreksel op de uittrekselbank van de bieb (voor leden)