het ene moment heeft anton medelijden met zichzelf en zijn saaie, koude en hongerige oorlogsleven en het volgende moment heeft hij pas echt reden om treurig te zijn. zo zijn we allemaal. op momenten dat we onszelf eigenlijk in onze handen moeten wrijven van geluk (soms relatief gezien, maar toch) zien we het niet tot we het niet meer hebben. daarna vindt anton nog veel geluksmomenten terug maar draagt hij een zwart gat mee in zijn hoofd waarin hij zichzelf soms helemaal verliest. gelukkig is het maar soms. eigenlijk is het een heel angstig persoon, zoals ieder mens is uit zelfbehoud. en pas als hij zijn angsten onder ogen ziet, stukje bij beetje, blijken die angsten minder erg te worden en te zijn dan hij ooit vreesde. stukje bij beetje ziet hij zijn geschiedenis onder ogen en past hij zijn leven daarop aan, eindigend bij een stukje opgelegd verzet van hemzelf tegen de atoombom. dan pas durft hij echt te leven. het verhaal is afgeschreven.de aanslag op goodreads
recensie op trouw.nl
een boekverslag op scholieren.com
uittreksel op de uittrekselbank van de bieb (voor leden)