dutch marginal

vergelding van tim bowler staat beschreven als een psychologische jeugdthriller. het boek is dan ook geschikt voor jeugd vanaf 13 jaar. het begin kwam op mij het meest eng over omdat je dan het minst kunt plaatsen wat er aan de hand is en vreest voor een slechte afloop voor de hoofdpersoon, maya. ik had daar even moeite om door te lezen, omdat het misschien ook een beetje te veel leek te wijzen op buitenaardse aanwezigheid van iets. achteraf waardeer ik dat vreemde begin des te meer, omdat het duidelijk maakt hoe we in onze hoofden al snel onverklaarbare zaken willen toeschrijven aan buitenaardsheid, terwijl de verklaring binnen ons bereik is. een stukje mysterie blijft behouden aan het eind. een ander pluspunt van het boek, want we moeten niet alles in het leven kunnen beredeneren en verklaren. vrijheid ligt nu juist in het onverklaarbare en gevoelsmatige deel van het leven. goodreads over vergelding of buried thunder naar de website van de schrijver (engels) lees-wijzer.be over verge

max havelaar is oneindig besproken en bekend van het fairtrade-merk. wat ik vergeten was was de gelaagdheid en het fictieve experiment van multatuli. natuurlijk wist ik nog wel dat er lagen in het verhaal zaten, maar het moderne karakter ervan was me niet bijgebleven. wat 20ste eeuwse schrijvers voor mij leken toe te voegen aan het post-structuralisme, was eigenlijk gewoon een moderniseren van de experimenten van multatuli. we denken altijd dat we meer weten en kunnen dan vroeger, maar is dat zo. als je bedenkt wat een werk leonardo da vinci verzette, of dante, zonder alle moderne hulpmiddelen, dan kunnen wij eigenlijk maar heel weinig.  wij hebben ook zo veel minder tijd doordat we zoveel binnenkrijgen aan informatie, prikkels en vermaak, waar we eigenlijk niets aan hebben. brieven met de hand schrijven, kunnen we ons niet meer voorstellen, gewend als we zijn aan gemakkelijk kunnen herschrijven, kunnen telefoneren, snel kunnen reizen en natuurlijk even kunnen appen of e-mailen. deze w

wat een mooi verhaal. de weemoed doordrenkt de lezer terwijl hij grinnikt om het carpe-diemgedrag. max havelaar komt in mij op bij het lezen. dezelfde levensvragen worden gesteld. max bekommert zich alleen ook om de medemens, de titaantjes zijn alleen met zichzelf bezig. menig jongere zal zich herkennen in het verhaal van nescio. wikipedia over titaantjes goodreads over titaantjes boekverslagen op scholieren.com

tonio is een dik boek voor een requiem. dat zul je misschien denken als je begint met lezen. maar van der heijden sleept je mee in het ouderschap, het leven, het lijden, het rouwen en het genieten. het is een prachtig boek geworden. soms kun je niet lang erin lezen omdat het verdriet dan te uitgebreid verteld wordt om dat lang te lezen, maar dat is niet negatief bedoeld. leg het gewoon even opzij en zodra je het weer pakt weet je het weer op te pakken en grijpt het verhaal je weer even hard aan. rouwen is een kunst. een kind verliezen schijnt vreselijk te zijn. zo te kunnen rouwen als adri en mirjam doen is een kunst. ze beleven het echt, ze ondergaan het en zullen er sterk uit opstaan. ik ken meerdere mensen die niet uit de rouw om hun kind omhoogkwamen. dat is pas pijnlijk. dat blijft het hele leven doorgaan. heb maar echt verdriet en uit het maar. tonio is daar de gids voor. nu ik erover schrijf krijg ik al weer kippenvel. natuurlijk hebben critici gelijk als ze vinden dat hij zijn