dutch marginal

het kinderboekenweekgeschenk van 2017 is kattensoep van janneke schotveld. wil je eens even ongecompliceerd lezen, lees dan dit boekje. je leest het snel even tussendoor en het geeft je dat feelgood-gevoel dat je soms zo hard kunt gebruiken. het grappige van dit boekje is dat het bevolkt wordt door types zonder dat het  te fantastisch wordt. je kunt je voorstellen dat het in het echt toch ook bijna zo gebeurt. katten verdwijnen soms in bosjes tegelijk, slangenshows bestaan, kruidenmengers ook. in rotterdam loop ik tegenwoordig vaak langs zo'n chinees kruidenkabinet. wie weet wat een werkzame mengsels je daar kunt kopen. ik hou het bij mijn eigen mengsels tot nu toe, een beetje geelwortel, gember en kaneel door mijn ochtendthee. maar verder over het boekje. feel good dus, typisch en toch realistisch. heb je het nog ongelezen liggen thuis, lees het dan met de kerstdagen. het warme gevoel van saamhorigheid en daadkracht zal versterkt worden. en waarschijnlijk sta je daarna op om puddi

in de naam van de hond is een bundel met grote gedichten. het zijn taalspelerijen die eigenlijk kleine verhaaltjes zijn, of zijn het gewoon aaneengeregen zinnen? ik vind het heel leuk om een bundel als deze eens te lezen. je kunt er ook steeds weer in kijken om weer nieuwe woordspelletjes te ontdekken, maar het ontroert me niet en het boeit me ook niet. pfeijffer maakt in deze bundel poëzie die voor iedereen anders is, niets is de waarheid en slechts kleine beelden liggen vast. het doet me denken aan peter verhelsts tongkat . ook dat is een aaneenschakeling van beelden en verhalen die absurd worden, niet kloppen, van het een in het ander overgaan. maar waar tongkat nog een verhaal heeft, of eigenlijk stukjes van een verhaal, heeft een gedicht geen vastigheid meer. soms een gedicht in een gedicht, soms weten we door de titel of door één zin, welke kan we op worden gestuurd. het is natuurlijk heel avontuurlijk, maar mijn smaak is het niet. dat komt misschien nog, ooit. want soms ben je e

team mortis is een geheime dienst van pubers. van den eynde maakt er leuke puberboeken van, maar toch hapert er af en toe wat bij het verhaal. waar de alex riderverhalen van horowitz mij onherroepelijk meeslepen blijf ik toch wat meer buiten het verhaal staan bij team mortis. de plots zijn spannend genoeg, het zijn de personages die je toch niet helemaal grijpen. maar wie weet ligt dat aan mij. tenslotte ben ik een volwassen lezer en identificeer ik me niet gemakkelijk meer met een puber van 15 of 16 jaar. kijk ook eens naar de recensies hieronder. een recensie op hebban.nl een recensie op kinderboeken.blog.nl